Saydam

Gün erimekte gece kaskatı
Dünyası yıkık ekseni kayık
Hevesi kaçık zihni bulanık
Geçmez mi yarası bir kaç dalı kırık

Dinlesem pür dikkat sessizdir göğüs kafesin
Kaşın gözün yüzün düştü geceme
Seni beklerdi bekleyecekti bekledi nafile
Kalmadı artık akıtacak zehrin de

Saydamdı narince yüzün
Dokunsam tüm cesaretimle var mıydı
Gecesi sabaha varmaz mıydı
Elim değse kaybolmaz mıydı

Şimdi bu boş odada oturup kulağımdaki uğultularla cebelleşirken fazlasıyla boş geldi kavgalarımız. Sebepleri yeterince acı anlayışsız ve nefret dolu olmana bağlıyorum. Ne kadar da eminsin burada kalıp pişman olana kadar yaşayabileceğimden, ne kadar da eminsin beş dakika sonra hayatın anlamsız kalmayacağından ki zaten konu ne sensin ne de özlememe rağmen sana çok kırılmam. Bu sefer artık nefeslerini bu dünyaya veremeyen sevdiklerime adadığım bir gecedeyim ve sen hala nefes alıp verirken farkında değilsin geriye doğru sayan bombalarla yaşadığımızın göğsümüzde.

Normal

şimdi o mana yüklü şarkıları dinleyip üzülme vakti değil
biliyorum ne çok sevdiğini beni
yine aynı dili konuşsak da anlaşamadık
kırmak kolay anlaşmak biraz zorlayıcı

senden sonra diye bir şey yok sevgilim
odalara sinen kokun var
yüzündeki çizgi var
dilimin ucundaki adın var

saklambaç oynamak da neydi
ne zamandan beri yüzüme yüz çevirmek normalleşti
her hücresi çığlık çığlığa bedenim
senin kulakların sağır

anlatamayarak geçiyor dakikalar
sabır inanç azalıyor
göğsümün sol yanı acıyor
beni mi anıyorsun